Orhan Gazi otuz üç yaşında Osmanlılar'ın başına geçti. Tahta çıkar çıkmaz, baba dostlarını davet etti. Onlarla dertleşecek, nasihat ve dualarını alacaktı. Hepsi bir araya geldiler. Candan sohbet ediyorlardı. Osman Gazi'nin ruhu da mutlaka onlarla beraberdi. Padişah en yaşlısına sordu:
"Akça Kocam. Seni epeydir göremeyiz, nerelerdesin?"
"Ferman buyur, Orhan'ım."
"Baba dostlarına ferman işler mi Koca Ağam? İrşat ve nasihat dileriz. Bilirsin ya, bizler de atalarımız gibi derviş gazileriz."
"Cümlemizin Sultanısın beyim.. Sen hemen emreyle..."
"Bazı küffar beldelerini islah dileriz. Fikriniz nedir?"
"Karar senindir ve çok yerindedir Sultanım."
"İzmit tekfuresi Prenses Balakonya ile aranız iyiymiş der
"Öyledir beyim."
Orhan Gazi gülümsedi.
"Samandıra tekfurunu esir ettikten sonra, hakikaten bu prensese sattınız mı?"
"Bir şeyler oldu Sultanım."
"Bari yüklüce bir bedel alabildiniz mi?"
"Ne gezer beyim! Bu kefereler, bizi dünya pazarlığında hep aldatırlar."
"Aldatan olacağımıza, aldanan olalım."
"Doğru dersin Orhan Gazi. Zaten bizim hesabımız, gayn öbür dünya iledir. Hemen Cenab-ı Hak size kuvvet, bizlere de ahiret için hayırlı bir yolculuk nasip ede."
"Acele etme Akça Ağam. Daha görülecek işlerimiz durur. Sen bu Osmanlı milletinin direği, babamız ve dedemiz cennet mekanların has dostusun. Bizden istediğin her ne olursa! Can ve baş üstüne."
"Hak canını esirgesin. Destur verirsen şu tekfuresi belli İzmit taraflarına sefer dileriz!"
"Destur senindir Koca Ağam."
Sultan Konur Alp'a döndü:
"Sen ne dersin atamın yoldaşı?"
"Çok münasiptir beyim. Bizi de Koca karındaşımdan fazla ayırmazsın inşallah, Gerede taraflarını da bize bağışla."
"Sizler gibi çalışana helal olsun."
"Hizmetimiz ve dualarımız Osmanlı içindir."
Akbaş Mahmut daha da istekli olarak:
"Bize de Yalova'yı vermez misin Sultanım?"
"Verdim gitti."
Akça Koca izin istedi, söz aldı:
"Bilirsin beyim. Bizler at sırtından inmedik. Güzel Allah'ımız izin verdikçe de inmeyiz. Hak kelamını yüceltmek için, kâfire kılıç sallarız. Müminlere yeni yurtlar açarız."
"Doğru dersin ihtiyar."
"Lakin fetih diyarları, kılıçla ayakta tutulmaz."
"Belli... Belli..."
"Bizler kılıç kanununu iyi biliriz de, adaletin inceliklerini az biliriz."
"Evet. Adalet mülkün direğidir."
"Alaeddin Paşa'dan bahsederim sultanım. İlmi, hepimizden fazladır."
"Haklısın Akça Ağam. Sen hemen şu İzmit derdini halletmeye çalış. Alaeddin Paşa'yı da ötesini de, ondan sonra düşünürüz."
Orhan Gazi'yi, diz yere vurarak selamladılar. Helalleştiler ve görev yerlerine, rüzgâr gibi uçarak yol aldılar.
"Akça Kocamız sizlere ömür Sultanım!"
"Haberci sen ne dersin?"
Orhan Gazi beyninden vurulmuşa dönmüştü.
Haberci "Ayaklarım kırılsaydı da, size bu haberi getirmeseydim. Ama üzerimde bir emanet vardır."
"Ne emaneti?"
"Akça Koca'nın bir vasiyeti efendim."
"Çabuk söyle."
"İzmit'i biz fethedemedik. Cenab-ı Hak, Orhan Gazi Beyimize nasip etsin. Şayet bu kaleyi alırsa, cümle haklarımız kendisine helal olur" deyip, ruhunu teslim etti sultanım."
Orhan Gazi, derhal sefer hazırlıklarına başladı. Ordusu ile bütün beyleri, paşaları, süvarileri, piyadeleri; İzmiť'in fethine gidiyordu. Yarı yolda, Konur Alp'in de vefat haberi gelmez mi? Koca Osmanlı padişahı, ikinci defa sarsıldı. Artık o da yaralı bir kartal gibi, acele ediyordu. Sevdiklerine kavuşmak için, cennete gider gibi savaşa gidiyordu. İzmit'in kadın tekfuresi Balakonya, Bizans imparatoru'nun akrabasıydı. Bu sebeple İstanbul'dan her türlü silah ve asker yardımı alıyordu.
Kılayon isimli erkek kardeşi de, yakınlardaki Koyun Hisar Kalesi'nin tekfuru idi. Çok gururlu ve şımarıktı. Fırsat buldukça Osmanlı obalarına saldırır, koyun ve keçi sürülerini çalardı. Orhan Bey'in askerleri, nihayet İzmit Kalesi'ni sardılar. Dışarıdan içeriye veya kaleden dışarıya, kuş uçurtulmuyordu. Sultan Orhan çok üzgün ve kızgındı. Buna rağmen İslam-Türk civanmertliğini gösterdi. Tekfure'ye haber saldı:
"Boş yere kan dökülmesin. Gönül hoşluğu ile kaleyi teslim edin. İsteyenler, serbestçe dilediği yere gidebilirler. Kalede kalanlara ise, İslam adaleti yetişir. Savaş yolunu seçerseniz, gayrı olacakları yüce Allah bilir."
Bu teklife kibirli prenses, küstahça cevap verdi:
"Haşmetli Bizans Kayseri akrabamdır. Çok yakında yetişeceğini bildirdi. Aklınız varsa, sizler kaçıp canlarınızı kurtarmaya bakın."
Orhan Bey güldü: "Aykut Alp ve Kara Ali adlı gazileri, bir miktar süvari ile Koyun Hisar Kalesi'ne gönderdi. Olur ya Kılayon, ablasına yardıma gelirse; Osmanlı askerini meşgul edebilirdi."
Aykut Alp ve arkadaşları, Koyun Hisar önüne varınca şaşırdılar. Kılayon kâfiri, bütün silahları takınmış, bütün zırhlarını kuşanmıştı. Kalenin baş mazgalında, onları bekliyordu.
Kara Ali dillerini bilirdi. Fakat uzak olduğu için, hiçbir şey anlaşılmıyordu. Biraz daha yaklaşınca:
"Gelin gelin. Ölümünüze geldiniz! Sizden sonra Orhan Beyinizi de geberteceğim. Ablamı, onun elinden kurtaracağım," dediğini anladı.
Duyduklarını Aykut Alp'e tercüme etti. İkisi de kıs kıs güldüler. İşte bu sırada Kara Ali, kara yayını sonuna kadar gerdi "Ya Allah. Bismillah." deyip okunu fırlattı. Tekfurun her tarafı zırhla kaplı idi. Yalnız göz delikleri açıktı. Kara Ali'nin dualı ve isabetli oku, Kılayon'un sol gözünü delip beynine saplandı. Şımarık tekfur, zırhlı bir kuş gibi, kaleden aşağı düştü. Osmanlı fedaileri koşup, onun Aykut Alp'i önüne getirdiler.
"Kesin kellesini."
Buyruk yerine getirildi.
"Kara Alim, çabuk bu kelleyi Orhan Beyimize yetiştir. Ola ki, bir diyeceği vardır! Biz de hemen, şu kaleyi teslim almaya bakalım."
Orhan Gazi, kesik kelleyi bir mızrağa saplattı. İzmit kalesinin kapısı önüne diktirdi. Gururlu Balakonya, kardeşinin kesik başını görünce, dehşete kapıldı. Telaş içinde sulh elçileri gönderdi:
"Acaba Sultanımız Orhan Gazi Beyimiz, eski sözlerinde dururlar, bize merhamet ederler ve acaba kaleden gitmemize izin verirler mi? Karşılığında ne emrederlerse ödemeye hazırız." diye aman diledi.
Müslüman Türklerde "aman" diyen düşmana, kılıç kalkmazdı. Yine öyle oldu. Sultan Orhan ve bütün gaziler, şanla şerefle İzmit'e girdiler. Büyük kilisedeki putları kırdılar. Hep birlikte namaz kıldılar. Bu zaferi kendilerine nasip eden, Yüce Allah'a şükrettiler. Bu sırada bir haberci Bilecik’te, Alaeddin Paşa'yı buldu. Alaeddin Paşa, huzura ulaştığı an, bütün beyler divandaydı.
"Gazanız mübarek olsun Sultanım."
"Berhudar ol Alaeddin Paşam. Seni buralara kadar mamızın sebebi şudur ki; din ve devlete hizmet için gün, bu gündür."
"Emir buyur padişahım."
"Sen ki bizim âlim bir büyüğümüzsün. Takdir edersin ki, fetih yurtlarında adalet ve güzel idare şarttır. İçimizde bu işleri, senden iyi başaracak kimse bulunmaz. Gayri bizim baş vezirimiz olmanı dileriz."
"Ferman senindir sultanım. Allah yolunda cihat ettikçe, cümlemiz senin emrindeyiz."
Orhan Gazi ferahladı. Gözleri çok uzaklarda:
"Vasiyetin yerine geldi Akça Kocam diye fısıldadı."
